De laatste nieuwsbrief van het jaar 2025, met een anekdote van Tom Damen

Veel mensen weten niet dat de wijkkrant Over Mathenesse vier keer per jaar wordt rondgebracht door de redactie, de schrijvers en een gezellige groep vrijwilligers uit de wijk. Het bezorgen is vaste prik geworden, voor mij voelt het als half work-out en half meditatie. Lekker krantjes door een brievenbus duwen terwijl mijn gedachten hun vrije gang kunnen gaan. Het leukste zijn de onverwachte ontmoetingen op zo'n dag.

Op zo'n bezorgdag was ik diep in gedachten verzonken, toen er opeens een kleine auto met piepende banden vlak naast de stoep stopte. BEN JIJ JOURNALIST?! riep een vrouw met een rauwe stem en een jointje in haar handen, vanachter het stuur van een zwarte Toyota. De man in de bijrijdersstoel wees naar het stapeltje kranten in mijn handen. In de paar momenten die ik had om mijn koptelefoon af te doen en te reageren op haar onverwachte vraag, schoten er allerlei verschillende scenario's door mijn hoofd.

Is het wel veilig om te zeggen dat ik journalist ben? Ze klinkt nou niet bepaald vrolijk en voor hetzelfde geld stond er iets in de krant waar mevrouw het niet mee eens was en wilde ze daar bij mij verhaal over halen. Het is tegenwoordig niet ongewoon dat journalisten bedreigd worden. Of sta ik toevallig op een plek waar veel gedeald wordt en verdenkt ze mij ervan dat ik daar verslag van kom doen? Op sommige plekken zijn journalisten nu eenmaal niet welkom.

Uiteindelijk formuleerde mijn brein een schaapachtig antwoord dat uitkwam op: Eh ja, ik ben inderdaad een van de schrijvers van de wijkkrant.
Oh top! antwoordde de vrouw met een onverminderd aantal decibels. Hebbie d'r gelijk eentje voor mij? Altijd leuk om te lezen!

Het duurde waarschijnlijk niet langer dan een minuut, en toch staat het in mijn geheugen gegrift. Natuurlijk gaf ik mevrouw een krantje mee, die had ze sowieso gekregen maar de opluchting alleen was me een hele stapel kranten waard. Daarna maakten we nog een kort praatje over een artikel dat ik geschreven had, en reed ze weer weg.

Dit soort ervaringen maakt het schrijven voor Over Mathenesse zo leuk. Mathenesse heeft zo'n rauw Rotterdams randje, zo'n ruwe bolster met een blanke pit. Waar iemand je kan overvallen met zijn harde toon, waar toch waardering in zit.

Uiteindelijk is dat de gedachte die ik mee wil nemen naar 2026. Als je ervoor openstaat en je niet laat leiden door je eerste indruk, kunnen zelfs de meest onverwachte situaties je aangenaam verrassen.