Ik zag haar voor het eerst vanaf mijn balkon in de Doggerstraat tijdens covid. Ze ruimde op rondom de afvalbak in onze straat. Blijkbaar hadden mijn buurvrouw en ik iets gemeen, we stoorden ons aan het zwerfafval in onze wijk. 

In de pandemie besloot ik in actie te komen tegen dit zwerfafval. Dat gaf me een doel in die gekke tijd. Ik kocht een prikstok en wandelde elke dag fanatiek. Tijdens een van deze priksessies had ik voor het eerst persoonlijk contact met haar. Vanaf haar opvallende balkonnetje wierp ze me complimenten en woorden van dank toe. Ik zwaaide vrolijk terug. 

Later, toen ik haar hielp met grofvuil wegslepen, leerden we elkaars namen kennen. Ze was vriendelijk en had sprekende lichtblauwe ogen. Er volgden hierna meer fijne ‘buren contact momentjes’. Zoals met Sinterklaas, toen ik veel snoep over had en haar wat langsbracht. Mijn buurvrouw met de mooie ogen zorgde ervoor dat ik me meer verbonden voelde met mijn straat, en me niet alleen voelde in mijn strijd tegen het storende afval. 

Na deze ontmoetingen ging ik voor lange tijd op reis. Toen ik terugkwam hoopte ik haar nog eens te zien, maar ik zag nooit licht branden. Ik stopte een briefje in haar brievenbus met de vraag of alles goed ging. Het briefje werd weggehaald, maar een reactie bleef uit. 

Het hield me bezig en ik betrapte mezelf erop naar haar uit te kijken. Ik stuurde nog een briefje en diezelfde middag kreeg ik antwoord, maar niet van mijn buurvrouw. Het was van haar familie. Mijn buurvrouw was overleden. Wat een gemis voor onze straat. Mede dankzij haar was de Doggerstraat een stukje mooier en warmer. 

Door: Dorien Steens